Yüreğim burkuldu, sanki bütün olanların tek suçlusu benim, ben bir hiçim, hiçliğin içinde bir hiç.
Neden inanmıyorlar bu hiçliğe?
Oysa insanın özü kabul eder, özünde vardır o inanç.
Amacı ne, inancın yokluğunun iddia edilmesinin?
Hep aynı bahaneler kendi ihtiraslarının haklılığı için.
Nerede kaldı senin ruhun !
İstemesen de var kalbin !
Hiç mi acımıyor için !
Bir buğday tanesi kadar da mı kalmadı kalbinde beyazlık?
Bu beyazlık bitip tükenir mi ki?
Tükenmez ise o beyazlığı bulun artık !
Ruhunuzun feryadını duyun artık !
Sizin ruhunuza ben ağlıyorum.
Belki bu ağlamalar kalbinizin kirini az da olsa yıkar,
Gördüğünüz için değil bu ağlamaları
Çünkü göremez ruhu olmayan onları.
Belki gözden akan merhamet, gönülden edilen dua ruhunuza dokunur.
